Εσείς σε ποιο στάδιο βρίσκεσθε;

Το λάβετε θέσεις είχε αναγγείλει από τα μεγάφωνο του σταδίου ο Ζαν Κλωντ Γιούγκερ: «The game is over!» –«Το παιγνίδι τελείωσε!», είχε πει.  Έπειτα, το περίφημο… πιστόλι στο τραπέζι έγινε πιστόλι του αφέτη. Κι εκπυρσοκρότησε.

Πριν καλά-καλά φτάσουμε στην στροφή των 200μ., είδαμε τα πρώτα τηλεοπτικά πλάνα με τους απεσταλμένους της Τρόικας έξω από το υπουργείο Οικονομικών. Στο χέρι κρατούσαν τσεκούρια, δρεπάνια, τροχούς, πριόνια, κλαδευτήρια –ό,τι κόβει. Επικεφαλής τους ο Τόμσεν. Δεν ήταν κανένας χθεσινός· είχε πάει και αλλού για την ίδια δουλειά –στην ειδική θήκη με τα πολύτιμα έγγραφα, ο χαρτοφύλακας του περιείχε και το «Εγχειρίδιο Αντιδράσεων».
Χμ… Εγχειρίδιο αντιδράσεων… Χθες, που λέτε, είδα μια ταινία στην τηλεόραση. Χάρη σε μια στιχομυθία μεταξύ των πρωταγωνιστών, έμαθα ότι μια Αμερικανίδα έχει μελετήσει τα ψυχικά στάδια στα οποία μεταπίπτει διαδοχικά ο άνθρωπος απέναντι σ’ ένα ισχυρό σοκ –αν, λ.χ., πληροφορηθεί ότι επίκειται ο βέβαιος θάνατός του. Ανέτρεξα στην Εγκυκλοπαίδεια. Επιστημονικά πράγματα: σύμφωνα με την ίδια μελέτη, το πρώτο στάδιο είναι η Άρνηση. Στη συνέχεια, τη σκυτάλη παίρνει ο Θυμός. Aκολουθεί η Διαπραγμάτευση και μετά η Θλίψη. Στο τέλος έρχεται η Αποδοχή.
Εσείς σε ποιο στάδιο βρίσκεσθε;
Οι οικείοι σας; Οι διπλανοί; Εκείνοι για τους οποίους μαθαίνετε πράγματα; Π.χ., πολλά κλαδικά σωματεία και συνδικαλιστικά όργανα έχουν από καιρό φθάσει στο τρίτο: Διαπραγματεύονται –όχι τόσο τοις εκατό αυτό, όχι έτσι εκείνο, τουλάχιστον αλλιώς το άλλο κ.τ.λ.
Ελάτε, ελάτε… Μην απελπίζεσθε! Δεν είμαστε δα μόνοι κι έρημοι σε αυτό το δράμα… Σάμπως δεν υπάρχουν άνθρωποι που έχουν αναλάβει να μας βοηθήσουν να περάσουμε ταχύτερα και πιο ανώδυνα τα ενδιάμεσα στάδια, πριν από το τελευταίο; Ζώδια, σεξολόγοι, καλλιτέχνες, κουτσομπολιά, ελαφρές συζητήσεις: «δεν θ’ αφήσουμε την κρίση να μας νικήσει», «να, δες αυτός πώς τα καταφέρνει», «αμ’ εκείνος τι να πει ο φουκαράς…» κ.τ.λ. κ.τ.λ. κ.τ.λ. Όλα τους από το πλάι, όσο νάναι βάζουν από την πλευρά τους πλάτη –όσο μπορούν οι άνθρωποι, με τα προβλήματά τους και αυτοί, ομού κομπάρσοι, πρωταγωνιστές και… «πρωταγκωνιστές».
Καλό είναι πάντως να τους έχουμε υπόψη μας, για να μην ψάχνουμε τη δύσκολη ώρα. Α, το νου σας! Είναι πάντα προτιμότεροι οι επαγγελματίες. Προς Θεού, όχι οι ερασιτέχνες. Τα κάνουν μούσκεμα με την αμοιβή. Π.χ., ο αδελφός του Γ.Α.Π. είχε από τις πρώτες ημέρες κιόλας προσπαθήσει να στήσει με εθελοντές μια ΜΚΟ εθνικής παρηγοριάς, για τη νέα Ελλάδα που μπορούμε να φτιάξουμε με άλλο πνεύμα μες την κρίση, και τέτοια. Αλλά… Τζίφος. Πήγε άπατη. Δεν λέω όμως, και οι εθελοντές, κάθε είδους πρόθυμοι δεν είναι λίγο πράγμα…
Η κυβέρνηση; Χα! Η κυβέρνηση… Πάντα πιο προχωρημένη, έχει βάλει σε όλους τα γυαλιά. Έχει νικήσει το θάνατο. Κυρήσσει ως Μεσσίας τη νεκρανάσταση από το Όρος Σινά –σε απευθείας σύνδεση με τον Θεό και την Παναγία, παρακαλώ. Ούτε η Εκκλησία τέτοια επιτυχία!
Λοιπόν, μην το κουράζουμε άλλο. Και, προπαντός, μην ξεχνιόμαστε. Ρωτώ και πάλι: Εσείς σε ποιο στάδιο βρίσκεσθε;
 http://sotosblog.com