Εν συντομία. Το ρεμάλι μας μπήκε στο πανεπιστήμιο με δόξα και τιμές (εκείνα τα χρόνια! Παίζει ρόλο η διευκρίνιση). Η επιλογή σπουδών του, τον κατηύθυνε σχεδόν αναγκαστικά, στην αγκαλιά του ελληνικού κράτους. Μετά από μερικά χρόνια το ρεμάλι και ενώ ήταν στο τσακ να εξασφαλίσει σύνταξη (από βρέφος εξασφάλιζες εκείνα τα χρόνια σύνταξη) δήλωσε παραίτηση γιατί «βαρέθηκα τη μαλακία». Τον λες μέχρι και υγιή άνθρωπο (αν δεις το έργο από άλλη οπτική) κι ας έπεσαν οι γονείς του στα πόδια του φωνάζοντας «θα πεθάνεις στην ψάθα». Εύκολες τις είχε ανέκαθεν τις θεατρικές παραστάσεις ο Έλλην γονιός. Αλλά στο επόμενο κεφάλαιο του έργου, το ρεμάλι, πούλησε αυτόματα το ένα από τα δυο περιουσιακά στοιχεία που του είχαν γράψει οι γονείς του, για να κάνει τα λεφτά κάτι «γενικώς». «Τον ιδρώτα» τους τον γλέντησε. Με τζόγο και αιδοία. Παρέα τα πηδήξαμε. Τόσες περιγραφές που χόρτασα για έκαστον εκ των αιδοίων. Είχε το συνήθειο να διηγείται με κάθε λεπτομέρεια. Και 'γω το συνήθειο να τρελαίνομαι για διηγήσεις, ιδίως ρεμαλίων. Από μικροφώνου τον χαιρετούσαν οι τραγουδιάρες με το που έμπαινε στα μπουζούκια. Μεγάλες τιμές! Και κείνος αρέσκονταν να καμαρώνει, ότι ένα βράδυ έριξε όλα τα λουλούδια στον ανεμιστήρα του σκυλάδικου, για παιχνίδι. Τον έφτυσα. Για χρόνια κόψαμε επαφή. Μάλλον στέγνωσε και το σάλιο του πατέρα του και μετακόμισε στους ουρανούς. Πάει ο ένας. «Από τον καημό του» όπως έλεγε η μάνα του. Το ρεμάλι κάποτε πέρασε και από της φυλακής τα σίδερα. Από 'κει επικοινώνησε μαζί μου. Ήξερε! Όλα τα ρεμάλια είναι χειριστικά. Έσπευσα. Είπα θα βάλει μυαλό. Ήταν για γέλια και για κλάματα. Μέχρι και στην παρανομία διέκρινες το ότι γεννήθηκε τεμπελόσκυλο. Όπως στο ανέκδοτο που ο Τοτός τύπωσε 700ευρω. Α, ρε ρεμάλι! Μετά έπαθε μια μεταστροφή ίσα που να του γράψει η μάνα του άλλο ακίνητο. Πέθανε η μάνα. Ελευθερώθηκε και η επικαρπία. Την κράταγε σφιχτά η δόλια στα χεράκια της μέχρι τον τάφο. Πούλησε το ακίνητο αυτομάτως. Πριν την κρίση που είχαν βαρβάτη αξία. «Σε σιχάθηκα!» του είπα εγώ. Γλέντι! Έστω πιο συγκρατημένο. Είχε βάλει πενταετές πλάνο διαβίωσης. Τον βγάζει ακόμα δυο, μπορεί και τρία χρόνια. Ένα βράδυ βαθιάς αυτοκριτικής το ρεμάλι έβαλε τα κλάματα. Μη σας ξεγελάει. Είναι ένα ακόμα επεισόδιο. Το ξέρω το ρεμάλι. Αλλά μέχρι και μένα με συγκίνησε. Όχι γι΄ αυτά που είπε αλλά γιατί, καθώς έσκυψε, μέτρησα πολλές άσπρες τρίχες στα μαλλιά του. Ασπρίσαμε, ρεμαλάκι μου. Εσύ από 'κει, εγώ από 'δω. Δυο άκρα που αγκαλιάζονταν κατά διαστήματα, από τα μαθηματικά δικά μου χρόνια (5 χρόνια μας χωρίζουν) κι ας τους χώριζαν χιλιόμετρα αξιών.
Με παραδεχόταν το ρεμάλι. Το έλεγε. «Σε παραδέχομαι. Εσύ τους σεβάστηκες. Τα κατάφερες». Αλήθεια έλεγε. Κάθε τι που μου χαρίστηκε σαν ματωμένη σημαία το διαφύλαξα. Κάθε βήμα μου ακολουθούσε τον διασκελισμό των δικών μου ποδιών και μόνο. Κι είχα ένα μότο που δεν το προσπέρασα. Το να ενεργεί ο χορτασμένος ως πεινασμένος είναι η ύψιστη κατάντια. Περιουσιακό στοιχείο και διαχρονικά επενδυτικό θεώρησα την ανατροφή των παιδιών και τις σχέσεις με τους «σημαντικούς» μας. Γι΄ αυτές κοπίασα εξίσου με την απόκτηση υλικών αγαθών. Το χρήμα το έβαζα συνώνυμο του κόπου και υποκλίθηκα στη διαφύλαξη όσο και στην απόκτηση. Με γνώση και εντιμότητα δηλώνω ότι δεν ξιπάστηκα.
Προχθές μπήκα στο σπίτι μετά από διακοπές. (Ας μείνει μεταξύ μας. Το να δηλώνεις «διακοπές» μπορεί να φαντάζει προκλητικό στις μέρες μας. Ενοχικοί καταντήσαμε για όλα οι έντιμοι). Μάζεψα τους φακέλους, κάθισα στο γραφείο, καταμέτρησα. ΦΑΠ 2010 στις αρχές του χρόνου, ΦΑΠ 2011, ΦΑΠ 2012 που απαιτείται η πληρωμή του αν και ΔΕΝ εστάλη, αναμένω ΦΑΠ 2013, εφορία 2012, έπεται 2013 με φόρο όσα και δηλώνω ως εισόδημα (σας το ορκίζομαι), πετρέλαιο θέρμανσης δεν προβλέπεται μείωση, ΔΕΗ ήρθε με το χαράτσι, (πρώτη δόση, ακολουθούν άλλες τέσσερις), τέλη κυκλοφορίας υπολογίζοντας φέτος την εμπορική του αξία μου πήραν το αυτοκίνητο. Καλορίζικό τους! Έπονται ακίνητα. Προωθείται φορολόγηση αγροτεμαχίων.
Ρεμάλι, μας δημεύουν κάθε περιουσιακό στοιχείο... τα ρεμάλια. Δημεύουν χωρίς να ορίζουν νέο τοπίο. Ούτε στη Σοβιετική Ένωση! Πλιάτσικο κανονικό. Μας τιμωρούν με βαναυσότητα, γιατί έτσι! Οι ανέντιμοι κέρδισαν και τούτη την παρτίδα. Σε τούτον τον τόπο του αίσχους. Ρεμάλι, καλά εσύ που έχεις ακόμα δυο-τρία χρόνια. Έχει πλάκα... Σε ορίζω έως και προνοητικό!
Αναγκαία διευκρίνιση. Δεν λιγουρεύτηκα ποτέ τη ζωή του ρεμαλιού. Ποτέ δεν με ξεγέλασε ότι και καλά ήταν «ξέγνοιαστη». Η ξεγνοιασιά κλείνει ισολογισμό μετά τα –ήντα. Ζόρικη η συγκατοίκηση με Ερινύες. Λαλίστατες. Σου παίρνουν τ΄ αφτιά. Και η μοναξιά θερίζει στα ρεμάλια. Τη χώρα μου οικτίρω. Και τον εαυτό μου ως «ένοικο».
Για κάθε έντιμο, γνωστικό πολίτη, θυμώνω και πονάω. Για κάθε υγιές που καίγεται λες και η μεγαλύτερη αγωνία των πολιτικών μας είναι, μην και ξαναφυτρώσει.
Ρεμάλι μου, η ζωή είναι παρτίδα με άγνωστο τέλος. Εσύ τα έφαγες, εμάς μας τα «δημεύουν». Εσύ αυτοτιμωρείσαι με το πάσο σου. Εμάς μας τιμωρούν χωρίς λόγο. Δεν θα σε γηροκομήσω... Ενδέχεται να με γηροκομήσεις εσύ.
http://www.protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου