Αρνούμαι να γίνω μπέζ

Θυμάμαι όταν πήγαινα στο δημοτικό ένα πείραμα το οποίο με είχε εντυπωσιάσει.

Ο δάσκαλος είχε πάρει έναν κύκλο ο οποίος είχε χωριστεί στα βασικά χρώματα. Συνδεδεμένος με κάποιο μοτεράκι, ο κύκλος άρχιζε κάποια στιγμή να περιστρέφεται γρήγορα. Τότε ως δια μαγείας τα χρώματα του κύκλου εξαφανίζονταν και όλοι βλέπαμε μια μπεζ επιφάνεια στον κύκλο.
Σήμερα δεν χρειαζόμαστε κανέναν κύκλο για να τα δούμε όλα μπεζ. Έχουμε φτιάξει “λογικά επιχειρήματα”, τα περιβάλουμε και με ένα είδος προοδευτισμού και ανωτερότητας και δικαιολογούμε τα πάντα. Βλέπεις τελικά ίσως ελπίζουμε ότι η σωτηρία της ψυχής μας θα έρθει μέσα από την αμφισβήτηση της λογικής, ίσως γιατί θεωρούμε ότι η απλή λογική, το λάθος ή σωστό, το άσπρο ή μαύρο, το δίκαιο ή άδικο, ανήκει σε κατώτερους ανθρώπους που δεν έχουν έναν εγκέφαλο του επιπέδου μας.
Τέτοιες παραχωρήσεις, ή μάλλον συγνώμη, ανώτερες σκέψεις, έχουν γίνει της μόδας τα τελευταία χρόνια.
Ας δούμε όμως μερικές.
Άνθρωποι με ειδικές δεξιότητες.
Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον το οποίο μου υπέδειξε ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι το ίδιο τυχεροί, ότι υπάρχουν άνθρωποι που γεννιούνται με προβλήματα κινητικά, νοητικά ή άλλα. Και με έμαθε η οικογένεια και ο περίγυρος να τα σέβομαι αυτά τα παιδιά, καταρχήν γιατί αξίζουν όλη την αγάπη, την υποστήριξη και τον σεβασμό στην προσπάθεια τους να ξεπεράσουν τις αναπηρίες τους. Και δεύτερον γιατί εμείς που, θεωρητικά πάντα, η τύχη μας προίκισε με μυαλό πρέπει να δείχνουμε την ανωτερότητα και την συμπάθεια σε κάποιον λιγότερο τυχερό.
Ανάπηροι λοιπόν και παιδιά με ειδικές ανάγκες. Αλλά οι ανώτεροι και οι πολιτισμένοι ξαναχτύπησαν. Όχι παιδιά με ειδικές ανάγκες, παιδιά με ειδικές δεξιότητες. Βλέπεις ο ψευτοπολιτισμός δεν αντέχει την αναπηρία. Του χαλάει την αισθητική, οπότε πρέπει να δημιουργήσει ένα λογικό πλαίσιο που θα κάνει αποδεκτούς αυτούς τους ανθρώπους και τα παιδιά. Παιδιά με ειδικές δεξιότητες. Μα καμία ειδική δεξιότητα δεν έχουν, είναι απλά παιδιά σαν τα υπόλοιπα και για να τα αποδεχτώ δεν χρειάζομαι κανένα επιχείρημα, ούτε να τους αποδώσω κάποιο ποιοτικό χαρακτηριστικό το οποίο θα κάνει πιο εύκολη την αποδοχή τους. Τα δέχομαι έτσι όπως είναι, και απλά λόγω της αναπηρίας τους τους σέβομαι για την συνεχή προσπάθεια που χρειάζεται να κάνουν.
Τους βάλαμε τους ανθρώπους αυτούς να κάνουν και Ολυμπιακούς αγώνες που ονομάσαμε “special Olympics”. Βλέπεις εκεί η λέξη “ειδικοί ” αποκτά άλλη έννοια γιατί τους κάνουμε την χάρη να διοργανώσουμε και αγώνες για χατίρι τους. Οπότε τι να κάνουμε ….
Τρέχουν λοιπόν όλοι οι πολιτισμένοι άνθρωποι, στρογγυλεύουν τα ματάκια, και με ύφος γεμάτο συμπόνια, συμπάθεια και αγάπη χειροκροτούν την προσπάθεια των παιδιών αυτών. Βέβαια καμία σκέψη ότι αν πραγματικά τους θεωρούσαμε ίσους δεν θα φτιάχναμε μια αρένα ειδικά για αυτούς. Δεν θα τους βάζαμε να αγωνίζονται μόνοι τους για να τους εμψυχώσουμε και να επιβεβαιώσουμε την ανωτερότητα μας. Αλλά θα τους βάζαμε ως ίσους στους αγώνες των παιδιών μας. Αλλά είπαμε, προοδευτικοί όμως μην τα ισοπεδώνουμε όλα.
Οι “δικοί μας” Ολυμπιακοί αγώνες δεν χωράνε την ανωτερότητα μας. Εκεί μπορούν να συμμετέχουν μόνο τέλειες μηχανές. Αθλητές με κορμιά της τελειότητας γεμάτα αναβολικά, κρεατίνη, ερυθροποιητίνη και λοιπά μαγικά ζουμιά. Πού να βάλουμε και τα παιδιά με ειδικές ανάγκες να αγωνιστούν μαζί τους. Θα τα στενοχωρήσουμε τα καημένα. Και δεν μας περνάει από το μυαλό ότι η τελευταία αυτή πρόταση είναι η έμμεση παραδοχή του στρογγυλεμένου ρατσισμού που η σύγχρονη εποχή κατάφερε και τον έκανε ευπαρουσίαστο και αποδεκτό. Και δεν μας περνάει από το μυαλό ότι οι Ολυμπιακοί αγώνες είναι σπονδή στην άμιλλα και όχι πρωταθλητισμός ως αυτοσκοπός.
Θυμάμαι στο έκτο δημοτικό στο Γαλάτσι κάθε Σαββατοκύριακο μαζευόμασταν τα πιτσιρίκια και παίζαμε μπάλα. Μικρά και μεγάλα. Ακριβώς απέναντι από το σχολείο έμενε ένας κύριος με ένα ανάπηρο παιδάκι. Κάθε Κυριακή έμπαινε στο σχολείο και με το παιδάκι του αγκαλιά έπαιζε μαζί μας μπάλα. Δεν το άφηνε σπίτι, ούτε το έβαζε να παίξει με αλλά ανάπηρα παιδάκια. Το είχε αγκαλιά και έπαιζε. Ήταν το βάρος του, ο “Σταυρός” του. Και η κοινωνία μας αν πράγματι αντιλαμβάνονταν αυτούς τους ανθρώπους ως ίσους, θα αναλάμβανε το βάρος τους, τον “Σταύρο ” τους. Και δεν θα έβρισκε επιχειρήματα αποδοχής.
Άρρωστοι άνθρωποι οι εθισμένοι.
Άλλο ένα πεδίο ανωτερότητας των πολιτισμένων ανθρώπων έναντι υπανάπτυκτων σαν και εμένα είναι η αντιμετώπιση των ανθρώπων που είναι εθισμένοι.
Έχει φτιαχτεί ένα λογικό και νομικό πλαίσιο το οποίο υπέδειξε ότι τα ναρκωτικά δεν είναι καθρέφτης του σημερινού μοντέλου ζωής, αλλά κάποιου είδους ασθένεια. Δεν είναι έκφραση ανισότητας και ανισορροπίας αλλά αρρώστια. Έχουμε εξισώσει ανθρώπους που παλεύουν για να ζήσουν με ανθρώπους που παλεύουν για να πεθάνουν. Άρρωστος είναι ο καρκινοπαθής που παλεύει με τον θάνατο για να τον νικήσει, άρρωστος και αυτός που παλεύει για να τον νικήσει ο θάνατος.
Είναι άρρωστος αυτός ο οποίος χρησιμοποιεί τεράστια κεφάλαια για να ικανοποιήσει την εξάρτηση του και χρειάζεται την συμπάθεια μας. Αλλά κανείς δεν σκέφτηκε τις ευθύνες που αναλογούν στον ίδιο, ούτε πόσο προκλητικό είναι να διατίθενται τέτοια ποσά στα ναρκωτικά όταν άνθρωποι πεθαίνουν από ασιτία και απλωμένα χεράκια παρακαλούν για τροφή.
Θυμάμαι πριν λίγο καιρό όταν πέθανε από ναρκωτικά η Whitney  Houston, μακριά από τις κάμερες που έδειχναν το χρυσό της φέρετρο και τους θαυμαστές της να κλαίνε,  εμφανίστηκε στο Internet μια φωτογραφία που έδειχνε ένα μαύρο παιδάκι με πρησμένη κοιλίτσα μέσα σε μια λεκάνη και με ύφος γεμάτο ταλαιπωρία και απορία να ρωτάει “Whitney who?”
Κανείς δεν σκέφτηκε ότι με τα ποσά που διέθεσε η Whitney και ο κάθε εθισμένος θα μπορούσαν να φάνε άνθρωποι που πεθαίνουν από ασιτία. Αλλά είπαμε, άρρωστοι άνθρωποι που πρέπει να πάνε σε κοινότητες να βρούνε τον εαυτό τους.
Αλλά αν τον ονομάσεις “άρρωστο” εκτός από το άμεσο αποτέλεσμα που είναι να τον απομακρύνεις από τις δικές του ευθύνες, νιώθεις και εσύ καλύτερα που ο δικός σου τρόπος ζωής θεωρεί λογικό άλλοι να παρακαλούν να ζήσουν και άλλοι να παρακαλούν να πεθάνουν. Νιώθεις και εσύ καλύτερα που θεωρείς λογικό κάποιος να χρειάζεται 5 η 10 ευρώ για να την ακούσει και τα ίδια ποσά να αντιστοιχούν σε 5 η 10 εμβόλια. Πετάς και την μπάλα στην εξέδρα χρησιμοποιώντας και το μοδάτο περί νομιμοποίησης και είσαι στα σωστά πλαίσια των ανώτερων ανθρώπων. Δεν σκέφτηκες ότι η νομιμοποίηση στην ουσία δικαιώνει την δημιουργία στρατών από ανθρώπους με καμένο εγκέφαλο. Ίσως να σε βολεύει κιόλας, άστους αυτούς να πεθαίνουν, να είναι ζόμπι, να ασχολούνται με την πρέζα τους για να κανείς εσύ την ζωή σου. Κάνε και κλειστούς χώρους, βλέπε κοινότητες, για να μην χαλούν την αισθητική σου και άστους να φτιάχνουν κουτάκια, κιούπια και σχεδιάκα σε χαλκό. Καμία σκέψη βέβαια για το πόσο ώριμοι ενήλικες θα είναι όταν θα βγουν από τις κοινότητες, αν βγούνε.
Έγχρωμοι οι μαύροι.
Είναι πολύ πολιτισμένο να μην αποκαλείς τους μαύρους, μαύρους. Προτιμάς το “έγχρωμοι” λες και υπάρχει περίπτωση να είναι μπλε σαν τα στρουμφάκια ή κόκκινοι. Δεν είναι έγχρωμοι οι άνθρωποι, είναι μαύροι. Αν εσύ δεν είσαι έτοιμος να αποδεχτείς ότι το χρώμα δεν είναι ποιοτικό χαρακτηριστικό αλλά βιολογικό, δεν φταίει κάποιος. Οι άνθρωποι λοιπόν δεν είναι έγχρωμοι ούτε αφροαμερικανοί.
Είναι μαύροι, μπορείς να το αποδεχτείς ή πέφτει πολύ βαρύ για τον πολιτισμό σου;
Αλλά είναι αυτή η μανία που ενώ από την μια μας υποδεικνύει ότι πρέπει να είμαστε δεκτικοί σε όλα, από την άλλη πρέπει να εξισώσουμε τα πάντα με τον μέσο όρο όπως τον νιώθουμε εμείς για να τα αποδεχτούμε.
Gay pride και λοιπά προοδευτικά.
Αυτές τις ημέρες, έγινε ή θα γίνει και η παρέλαση των ομοφυλοφίλων στην Θεσσαλονίκη. Μάλιστα όλοι οι άνθρωποι του πνεύματος και οι προοδευτικοί έσπευσαν να δηλώσουν την στήριξη τους. Βεβαίως, πολιτικά κόμματα ένιωσαν την ανάγκη να εκδώσουν και ανακοινώσεις στήριξης ενάντια στον ρατσισμό που βιώνουν αυτές οι ομάδες.
Προφανώς κανείς από όλους αυτούς δεν έχει δει τα μεσημεριανά προγράμματα της τηλεόρασης. Κανείς δεν έχει δει επίδειξη μόδας και μόδιστρους με τα σκυλάκια στα χέρια. Κανείς δεν έχει δει star στην τηλεόραση. Δεν υπάρχει ούτε δείγμα άνδρα και παρόλα αυτά τολμούν και μιλούν για ρατσισμό.
Επιπλέον αν κάποιοι δηλώνουν θύματα κοινωνικού ρατσισμού, αυτό σημαίνει ότι μπερδεύουν τις σεξουαλικές προτιμήσεις με την κοινωνική στάση. Διότι η δική μου σεξουαλική προτίμηση αφορά εμένα και εκφράζεται με πράξεις σε συγκεκριμένους χώρους όπου λαμβάνουν χώρα αυτές οι πράξεις. Στον δρόμο δεν κυκλοφορώ και δεν εκφράζομαι με ιδιαίτερο τρόπο που να δείχνει τις σεξουαλικές μου προτιμήσεις τις οποίες τις θεωρώ προσωπικές και κυρίως, προσωπικές επιλογές. Άρα ο κοινωνικός ρατσισμός ως άδικη έκφραση είναι αντίδραση κακεντρεχής, σε μια άλλη έκφραση που περιέχει σπασμένη φωνή και χρωματιστά γυαλάκια μαζί με πολλά αλλά τα οποία αν googlάρετε το όνομα κάποιου, οποιουδήποτε μόδιστρου θα τα δείτε μαζεμένα.
Και εν πάση περιπτώσει δεν μπορώ να φανταστώ ότι το τυπάκι από το προηγούμενο gay pride με το Brazilian βρακάκι και τα φτερά στους ώμους ενδιαφέρονταν για τα δικαιώματα των gay. Μάλλον επιβήτορα έψαχνε να βρει παρά να διεκδικήσει δικαιώματα. Και αναρωτιέμαι, αν διοργανωθεί ένα straight pride πόσα κόμματα θα δηλώσουν την υποστήριξη τους;
Δεν θα πω ότι και εγώ έχω φίλους gay για να σας αποδείξω ότι και εγώ είμαι προχωρημένος ή προοδευτικός. Δεν έχω, για την ακρίβεια την υπόνοια έχω ότι ένας φίλος είναι gay , αλλά ποσώς με ενδιαφέρει. Γιατί απλά είναι κάτι που τον αφορά και έχει επίπεδο να το κρατά για τον εαυτό του και το κρεβάτι του. Όπως και εγώ. Όπως και όλοι ή τουλάχιστον οι περισσότεροι.
Ρατσισμός λοιπόν είτε αφορά άτομα με ειδικές ανάγκες είτε αφορά ανθρώπους διαφορετικού χρώματος είτε αφορά ανθρώπους με διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις είναι όταν όλα αυτά και πολλά άλλα δεν μπορούμε να τα αποδεχτούμε ως διαφορετικά. Άρα λοιπόν όταν χρησιμοποιούμε απλά λογικά επιχειρήματα για να εξισώσουμε όλα αυτά με αυτό που εμείς θεωρούμε κανονικό , τότε δεν είμαστε υπεράνω , ούτε προοδευτικοί , ούτε φωτισμένοι. Είμαστε ρατσιστές , αναχρονιστές του χειρίστου είδους. Γιατί καταλαβαίνουμε ότι είμαστε ρατσιστές και προσπαθούμε να το περιβάλουμε με έναν σοφιστικέ μανδύα.
Για αυτό λοιπόν δεν νιώθω καθόλου ρατσιστής. Νιώθω πολύ προοδευτικός, πολύ περισσότερο από όλη αυτή τη μπουρζουαζία που το παίζει δήθεν. Γιατί αντιλαμβάνομαι διαφορές και τις σέβομαι. Δεν προσπαθώ να τις εξισώσω με τα δικά μου στάνταρ.
Αρνούμαι λοιπόν να γίνω μπεζ σαν το χρώμα του κύκλου όταν γυρνούσε γρήγορα. Αρνούμαι να χρησιμοποιήσω την λογική μου για να δικαιολογήσω τα πάντα και να βρω επιχειρήματα που να τα δικαιώνουν όλα.
Υπάρχει άσπρο, υπάρχει και μαύρο , υπάρχει δίκαιο, υπάρχει και άδικο , υπάρχει σωστό, υπάρχει και λάθος. Το ολίγον λάθος ,το ολίγον σωστό , το μπεζ , μας έφεραν εδώ που είμαστε.
Βρείτε λοιπόν επιχειρήματα για να υποστηρίξετε τον κόσμο σας. Παιδιά με ειδικές δεξιότητες , άρρωστα παιδιά , έγχρωμοι , παρελάσεις ε και ;
Μέσα στην ωραιοποίηση, κρύβετε τον ρατσισμό σας.
Τσανούσης Στάμος
http://stsanoussis.blogspot.gr/2013/06/blog-post_8.html
 http://freepen.gr