Οικονομικά για όλα τα γούστα

Τώρα που τελείωσε η ομιλία Σαμαρά, νομίζω ότι μπορεί να αρχίσει σιγά-σιγά να επιστρέφει η μέτρηση της ύφεσης στα κανονικά της επιπεδα. Δεν λέω αμέσως. Όχι. Έχουμε άλλωστε και ομιλία Βενιζέλου να υποστούμε. Αλλά, όταν με το καλό τελειώσει και αυτή, ε, ας αρχίσουμε να το μαζεύουμε το πράγμα.

Αγαπητοί αρμόδιοι, η βασική ανάγκη για να δείχνει μειωμένη εξέλιπε πλέον. Μετά τον Βενιζέλο θα εκλείψει οριστικά. Πριν χρειασθεί, λοιπόν, να ξαναγραφτούν τα φετεινά εγχειρίδια Οικονομικών, ο διαθέσιμος χρόνος είναι οριακά οριακός, αν σκεφθεί κανείς ότι, με ή χωρίς κινητοποιήσεις, όπου νάναι ξεκινάει πάλι το ακαδημαϊκό έτος στα Πανεπιστήμια, άρα και στις οικονομικές σχολές. Συνεπώς, πρωτοετείς φοιτητές που φιλοδοξούν να γίνουν Οικονομολόγοι και πρέπει οπωσδήποτε να τα μάθουν αυτά τα θέματα –αναλογισθείτε το– έρχονται να πάρουν το βάπτισμα του πυρός με εντελώς εσφαλμένη εικόνα για την πραγματικότητα, και άντε μετά να τους τη βγάλεις από το μυαλό. Ως γνωστόν, ό,τι εντυπωθεί στον εγκέφαλο του ανθρώπου δεν αφαιρείται ούτε εύκολα, ούτε ανώδυνα, και ποτέ μόνιμα –εξ ου και η σχετική κατάσταση συγκρίνεται με τους κάλους. Θα σας παρακαλέσω, λοιπόν… Θερμά… Για το καλό της επιστήμης. Είπαμε, θεραπαινίδα-θεραπαινίδα της πολιτικής. Αλλά να θεραπεύεται κιόλας, να θεραπεύεται…
Ελάτε, ελάτε, συμμαζέψτε το και μην φοβάστε. Ο Σαμαράς δεν θα στενοχωρηθεί. Δεν τον νοιάζει. Αφού να φαντασθείτε δηλώνει και ο ίδιος Οικονομολόγος! Γι αυτό σας λέω. Ό,τι είχε να πει ο άνθρωπος το είπε. Και ξεμπέρδεψε. Πάει τώρα, έφυγε από τη Θεσσαλονίκη. Η επόμενη ομιλία του δεν ξέρω κι εγώ πότε είναι. Άμα χρειασθεί πάλι τίποτε σας λέω. Εντάξει; Θα σας τηρώ ενήμερους.
Στο κάτω-κάτω, τι έχετε να χάσετε; Δεν θα καταπιαστείτε ξανά με την ύφεση. Έτσι δεν είναι; Γιατί; Τι ρωτάτε γιατί; Αφού, ρε σεις, έρχεται η ανάπτυξη, με την ύφεση θ’ ασχολούμεθα τώρα; Όμως… κρίμα είναι. Να μην πεθάνει και αυτή η φουκαριάρα η ύφεση με τα όλα της, όπως της αξίζει; Τι λέτε κι εσείς;
Υ.Γ. Α, μην το ξεχάσω: Τι θλιβερή συγκέντρωση ήταν αυτή του Σαμαρά στη Δ.Ε.Θ.; Από ακροατήριο όμως… Εσκιζε! Ε; Αλλά μήπως κι αυτά που έλεγε… Μην μου πείτε! Το κάτι άλλο. Εμπεριστατωμένα, αναλυτικά, απ’ όλα είχαν. Κρίμα που δεν θα το ‘χουμε και του χρόνου, γιατί δεν θα το ‘χανα με τίποτε! Αλλά… Να, αυτές είναι οι αδικίες της ζωής. Άτιμο πράγμα, άτιμο…