Η εποχή του «ψόφα βρωμόπουστα»

 

Γράφει ο Κώστας Κεφαλογιάννης

 

Από τον «τζαμπατζή» της Λένας Διβάνη μέχρι την – ο Θεός να την κάνει – μαντινάδα του Γιάννη Σμαραγδή προς τον Αντώνη Σαμαρά πέρασαν μερικές μέρες. Στην πρώτη περίπτωση, η συγγραφέας βρέθηκε μπροστά σε ένα ορυμαγδό από μπινελίκια, κατάρες, μίσος και οργή. Στη δεύτερη περίπτωση ο σκηνοθέτης αντιμετωπίζει κυρίως ειρωνεία, σάτιρα και μπόλικα, ως επί το πλείστον κακόγουστα (σχεδόν όσο και τετράστιχο του για να είμαστε δίκαιοι) αστεία. Αμφότεροι και κυρίως η Διβάνη, δικαιούνται να νοιώθουν από τρομαγμένοι και απογοητευμένοι μέχρι θυμωμένοι για τις μαζικές αντιδράσεις εναντίον τους.Κανείς εκ των δυο καλλιτεχνών εντούτοις δεν δικαιούται να νοιώθει έκπληκτος. Εκτός κι αν κατέβηκε μόλις τώρα από τον Ψηλορείτη και ανακάλυψε το ίντερνετ και τα social media (αφήστε που δεν αποκλείω καθόλου το ενδεχόμενο να υπάρχουν κι εκεί πάνω μιτάτα με wi – fi...).

 

Όποιος δραστηριοποιείται έστω και λίγο στο διαδίκτυο, όποιος - ακόμα κι αν δεν γράφει - απλώς παρακολουθεί τα σχόλια στο facebook, στο twitter ή στα διάφορα ειδησεογραφικά blog και site , γνωρίζει καλά ότι ζούμε στην εποχή του «Ψόφα παλιόπουστα». Του «εύχομαι να πεθάνεις από καρκίνο κι εσύ και τα παιδιά σου». Στην εποχή της χυδαιότητας και της κακίας.

 

Υπάρχει ασφαλώς ευθεία αναλογία ανάμεσα στην ιντερνετική και στην κοινωνική βία. Η χώρα βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση, τα όποια αναχώματα γκρεμίζονται με πάταγο και ο καταπίεσμενος φασισμός των Ελλήνων απελευθερώνεται ολοένα και περισσότερο, παρασύροντας στο πέρασμα του αξίες όπως ο σεβασμός, η διαλλακτικότητα, η ανθρωπιά και η στοιχειώδης ευγένεια.

 

Ταυτόχρονα υπάρχει και δυσανολογία. Ευτυχώς.Αν ένας φίλος σας εκεί που πίνατε καφέ, έλεγε ακριβώς αυτό που έγραψε στο twitter της η Διβάνη για τον 19χρονο που πήδηξε από το τρόλει και σκοτώθηκε, η αντίδραση σας θα ήταν κάτι σαν : «Τι λες ρε μαλάκα; Όχι και τζαμπατζής»! Ακόμα κι αν δεν το έλεγε φίλος σας, το έλεγε κάποιος στο διπλανό τραπέζι, πάλι θα σκεφτόσασταν: «Άκου τον παπάρα...». Μέχρι εκεί.

Για να το κάνω πιο λιανά, η συντριπτική πλειονότητα όσων «ευχήθηκαν» στην συγγραφέα μέσω των υπολογιστών τους τα χειρότερα πράγματα που μπορεί να πάθει άνθρωπος, θα είχαν σαφέστατα πιο ήπια αντίδραση αν βρισκόταν πρόσωπο με πρόσωπο μαζί της. Δεν εννοώ μαζικά, να σκάσουν μύτη καμιά 100 κάφροι στην επόμενη διάλεξη της και να την σκυλοβρίσουν. Εννοώ ένας με έναν.

 

Φανταστείτε το ως εξής: Η Διβάνη και ο χειρότερος επικριτής της σε τετ α τετ. Εκείνη λέει: «Συμπέρασμα: οι ελεγκτές δεν πρέπει να κάνουν τη δουλειά τους επειδή κάποιος τζαμπατζής θα μπορούσε να πηδήξει έξω από το όχημα;». Εκείνος θα της πει άραγε: «Ο καρκίνος να φάει βασανιστικά τα σπλάχνα σου, τα παιδιά σου, σκρόφα, να λιώσουν σαν το κερί» (υπαρκτό σχόλιο στη σελίδα της στο Facebook); Το πιστεύετε; Προσωπικά δεν το πιστεύω.

 

Το «ψόφα» λοιπόν, προς το παρόν αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ιντερνετικής συζήτησης, όχι της καθημερινής. Κι αυτό είναι μια κάποια παρηγοριά. Μικρή βέβαια. Πρώτον επειδή για πολλούς ανθρώπους η ιντερνετική συζήτηση έχει πλέον μεγαλύτερη σημασία της κανονικής. Και δεύτερον επειδή εκείνος που πληκτρολογεί το «ψόφα», ίσως σε κάποιες περιπτώσεις να επιδίδεται απλώς σε ανώδυνους τραμπουκισμούς, έτσι για να ξεθυμάνει. Σε κάποιες άλλες όμως φανερώνει τη σκοτεινιά και την αρρώστια της ψυχής του.

 

Και αυτές οι «άλλες» φοβάμαι είναι και οι περισσότερες...

 

Υ.Γ. Η Διβάνη και ο Σμαραγδής χρησιμοποιούνται στο κείμενο ως παραδείγματα επώνυμων καλλιτεχνών που παραδόθηκαν πρόσφατα στη δημόσια οργή ή στη δημόσια χλεύη. Η οποιαδήποτε σχέση των δυο περιστατικών τελειώνει εκεί. Η συγγραφέας βρέθηκε δίχως να το θέλει και εξαιτίας μιας άσχημης διατύπωσης στη δίνη του ανθρωποφαγικού μένους που τρέφει το ελληνικό ίντερνετ. Ο σκηνοθέτης αντιθέτως, βρέθηκε με απολύτως δική του ευθύνη, ενδεχομένως και με πλήρη συναίσθηση στο έλεος της κριτικής. Η προσπάθεια του κολακέψει τον Σαμαρά ήταν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο (προφανής, άστοχη, υπερβολική), ακαλαίσθητη. Κι αυτό για έναν άνθρωπο ταγμένο υποτίθεται στην αισθητική, είναι ασυγχώρητο...

 http://www.prismanews.gr/