Ο άνθρωπος ως παλιοσίδερα

Είναι πολύ υποτιμητικό –το γνωρίζω– να ασχοληθούμε και πάλι με αυτόν τον ανεκδιήγητο στον οποίο έχει ανατεθεί η οριστική διάλυση του τομέα της Υγείας. Αλλά και πώς αλλιώς; Πώς να τον προσπεράσω, όταν με θράσος χιλίων πιθήκων καταφέρνει αυτός από τον υποθργικό του θώκο ένα τόσο καίριο πλήγμα στο πολυτιμότερο αγαθό της ζωής μας;

Αναφέρομαι στην εξαγγελία του, με την οποία θεσπίζεται έλεγχος της ιατρικής πράξης σε δημόσιο νοσοκομείο από εξωτερικό ιδιωτικό φορέα για λογαριασμό του ΕΟΠΥΥ. Δηλαδή, ιδιώτης θα αξιολογεί κατά πόσον το δημόσιο ιατρικό προσωπικό που αντιμετωπίζει το περιστατικό κρίνει ορθά ή εσφαλμένα ως επιβεβλημένη μια χειρουργική επέμβαση, ενώ ομοίως θα ορίζεται και το χρονικό διάστημα που απαιτείται να παραμείνει κλινήρης ο ασθενής κατά το μετεγχειρητικό στάδιο.
Είναι προφανές ότι ο ασφαλισμένος που εισάγεται στο δημόσιο νοσοκομείο, σύμφωνα με τα σκοπούμενα, αντιμετωπίζεται με βάση το μοντέλο τρακαρισμένου αυτοκίνητου στο συνεργείο, με τον πραγματογνώμονα να διαπραγματεύεται με το φαναρτζή, για να συμφωνήσουν το κόστος επισκευής σε εργασία και ανταλλακτικά. Σε απλούστερους όρους, έχουμε το μοντέλο «ο άνθρωπος ως παλιοσίδερα». Αυτά ως προς την ανθρωπιστική σκοπιά.
Υπάρχει όμως και η σκοπιά που αφορά στο «επιστημονικό κύρος» και την «επιστημονική ηθική», δύο αξίες τις οποίες το ίδιο αυτό ανοσιουργηματικό εγχείρημα καταρρακώνει, επιφέροντας την απόλυτη κατάργηση της έννοιας «λειτούργημα». Αφού καταργεί δε αυτήν την ιερή έννοια, στη συνέχεια την πετάει στη χαβούζα με τα υπονοούμενα, ενώ ανασύρει μέσα από τη χαβούζα τα υπονοούμενα, αναδεικνύοντάς τα αυτά σε τιμητή, πάνω από το κρεβάτι του πόνου.
Τα μάτια σας δεκατέσσερα εδώ, στον αντίλογο που θα διανοηθεί να εκστομίσει κανείς. Διότι θα μας δείξουν σπατάλες νοσοκομείων και τέτοια, παρασιωπώντας ότι ποτέ κανένα επίψογο περιστατικό, ακόμα και αν είχαν γίνει αυτά ο σιωπηρός ή κραυγαλέος κανόνας, δεν δικαιούται να θεμελιώσει λόγο, ώστε να αξιολογείται στην πράξη ένα λειτούργημα με κριτήρια ιδιωτικονομικά, δηλαδή κριτήρια απολύτως ξένα προς την έννοια λειτούργημα.
Γνωρίζω, δυστυχώς, αφελείς που δεν τα καταλαβαίνουν αυτά. Ούτε για την Υγεία, ούτε για την Παιδεία, ούτε για τίποτε. Ευτυχώς οι φτωχότεροι από αυτούς αλλάζουν μυαλά, όταν αρχίσουν να πονάνε και ανεβαίνει ο πυρετός. Αλλά και πάλι, οι πιο ξεροκέφαλοι εύκολα ξεχνούν την ώρα που εκλιπαρούσαν με ένα τρεμάμενο «γιατρέ μου», όταν συνέλθουν. Και απερίσκεπτα εντάσσονται στη συνέχεια πάλι πίσω στη χορωδία των ηλιθίων που βρήκαν την υγεία της Υγείας στην οικονομία της αγοράς, και νομίζουν ότι ανακάλυψαν την Αμερική, καταστρέφοντας αμέριμνα την Ελλάδα –μαζί με την Υγεία, ομοίως και για την Παιδεία και για τα άλλα.
Έχει δίκηο ο άνθρωπος που λέει ότι είναι ανώφελο να τους ασκούμε κριτική, αφού όλα όσα κάνουν τα φέρνουν σε πέρας με πλήρη επίγνωση της αποστολής τους· και χαίρονται να μας ακούνε να το διαπιστώνουμε. Η κριτική μας τους επιβραβεύει. Άλλωστε, τι άλλη κριτική πια δεν έχει γίνει που να πρέπει να ακουσθεί κι εκείνη επιπλέον μέσα σε όλα; Όχι! Έχει παρέλθει προ πολλού η ώρα της κριτικής, και είναι όλα πια γνωστά σε όλους, όσοι ποτέ τους θα κοιτάξουν να τα μάθουν. Η κατάσταση έχει ήδη περάσει στο επόμενο επίπεδο.
Θέλω, λοιπόν, να πιστεύω ότι οι γιατροί τουλάχιστον, ακέραιοι επιστήμονες, καραμπινάτοι επιμελητές, φτωχοποιημένοι αλλά αληθινοί σωτήρες, δεν θα το αφήσουν να περάσει αυτό το τέρας. Και οι γιατροί, όχι, δεν είναι μια κακή αρχή, αν θέλουμε να βρούμε την υγειά μας. Αν θέλουμε, δηλαδή, να πάψουμε να θεωρούμαστε παλιοσίδερα.
 http://sotosblog.com/