Το κόλπο του κύκλου

Μια μακάβρια διαδοχή φάσεων που σκορπά το θάνατο σε κοινωνικές ομάδες, ενώ ασελγεί στο πτώμα των ήδη νεκρών ανακυκλίζεται συστηματικά τον τελευταίο χρόνο, δηλαδή από την ημέρα των περυσινών εκλογών.

Οι φάσεις αυτές που διαδέχονται η μία την άλλη χωρίς παρέκκλιση είναι οι εξής:
Πρώτα επισημαίνονται οι υστερήσεις στην τήρηση του προγράμματος και υπενθυμίζεται ότι πλησιάζει η ημερομηνία της προγραμματισμένης έλευσης της Τρόικας. Τότε τα μεγέθη αρχίζουν να μπαινοβγαίνουν στην κατσαρόλα με τις αντιφατικές εκτιμήσεις αρμοδίων, αναρμοδίων και ανευθυνοϋπευθύνων, μαζί και διάφορες διαβεβαιώσεις ότι δεν υπάρχει πρόβλημα.
Μετά ανακοινώνεται η έλευση της Τρόικας, οπότε εξαγγέλεται η απόφαση για σκληρή διαπραγμάτευση. Μέσα από αυτήν την εξαγγελία πληροφορούμαστε παράλληλα το νέο κάθε φορά κατάλογο με τα υποψήφια θύματα.
Ύστερα δημοσιεύεται με κατήφεια η διαπίστωση που προέκυψε από τις προπαρασκευαστικές επαφές ότι η Τρόικα έχει αυτή τη φορά πολύ κακές διαθέσεις, κι έτσι αναθεωρούνται οι αρχικοί λεονταρισμοί. Σε αυτή τη φάση μαθαίνουμε ποια από τα θύματα είναι πρώτα-πρώτα στη σειρά για το δήμιο, ώστε να οπλίσει το πυροβόλο που θα πυροδοτήσει τις διαδικασίες κοινωνικού αυτοματισμού.
Πριν από το ικρίωμα, μεσολαβεί ένα τραγελαφικό επεισόδιο με προσωπικές παρεμβάσεις Σαμαρά και Βενιζέλου, όπου αποκαλύπτεται ότι οι κακές διαθέσεις της Τρόικας είναι, αλοίμονο, ακόμα χειρότερες από όσο είχε αρχικά διαπιστωθεί. Δημοσιεύεται ότι οι ηγέτες μας καταβάλλουν ηρωικές προσπάθειες.
Πλην όμως μάταια. Η Τρόικα φεύγει μέχρι να το πάρουμε απόφαση. Η άνοδος στο ικρίωμα παίρνει τη μορφή εκβιαστικού νομοσχεδίου. Μερικοί σκόρπιοι βουλευτές εδώ κι εκεί ταΐζουν την αγωνία, αφήνοντας να εννοηθεί πλαγίως ότι μπορεί και να μην ψηφίσουν κάποιο από τα επί μέρους. Πιο αδιάλλακτη εμφανίζεται η συνδικαλιστική ηγεσία που προαναγγέλει συλλαλητήρια. Η ρητορική των Μέσων οδηγεί τον κοινωνικό αυτοματισμό σε κορύφωση.
Αναλισκόμαστε για λίγο σε κάτι διαδικαστικά και τελικά το νομοσχέδιο εισάγεται στη Βουλή προς συζήτηση. Ανταλλάσσονται στο κοινοβούλιο κορώνες, που δίνουν τροφή για να επικριθεί η στάση της αντιπολίτευσης, και ακολουθεί η ψήφιση. Έξω πραγματοποιούνται τα συλλαλητήρια που είχαν εξαγγείλει οι συνδικαλιστές, μέσα η ψήφιση ολοκληρώνεται, η Τρόικα αναχωρεί ικανοποιημένη, ο κόσμος επιστρέφει σπίτι του, η κυβέρνηση εμφανίζεται υπερήφανη που κατάφερε να περιορίσει το κακό, ενώ βγαίνει και δηλώνει ότι δεν θα υπάρξουν νέα μέτρα, διευκρινίζοντας όμως ότι νέα μέτρα δεν θα ληφθούν υπό την προϋπόθεση ότι θα τηρηθεί το πρόγραμμα. Πρώτος-πρώτος ο Στουρνάρας, για μιαν ακόμη φορά, χωρίς ίχνος ντροπής αυτός. Ακολουθούν οι υπόλοιποι.
Τα Μέσα δημοσιεύουν την επομένη δημοσκοπήσεις που επιβραβεύουν τους χειρισμούς, και επιχειρούν να περισπάσουν την προσοχή της Κοινής Γνώμης με δήθεν τροχιοδεικτικές βολές για δεινά που επίκεινται. Αναδεικνύουν δε, ανάλογα με το τι συγκεκριμένο συμφέρον υπηρετεί το καθένα, εκκρεμμότητες που πρέπει να φροντιστούν για να μην φτάσουμε ξανά στην ίδια δεινή θέση.
Και ξεκινάει πάλι η συζήτηση για τις υστερήσεις στην τήρηση του προγράμματος. Πλήρης πια, ο κύκλος κυλάει για την επόμενη στροφή του.
Σαν τον κλέφτη που, ακόμα κι αν είναι σίγουρος ότι οι ιδιοκτήτες του σπιτιού θα λείπουν για όσο καιρό θα του χρειασθεί ώστε να σηκώσει ανενόχλητος τη λεία του, έχει πάντως μιαν ανησυχία μήπως επιστρέψουν ξαφνικά, ο Σαμαράς είχε επιχειρήσει κάποια στιγμή να δεσμευτεί ότι το Σεπτέμβριο –με αυτή τη δόση– θα τελειώσει ο κύκλος της επιστροφής της Τρόικας. Φοβόταν μην πάρουμε την απόσταση του παρατηρητή και δούμε το κόλπο του κύκλου. Αλλά η δέσμευση ξεχάστηκε, κρύφτηκε κάτω από το χαλί· και πέθανε μαζί με το success story. Έφαγε μάλιστα και μια χαριστική βολή με την τμηματική καταβολή που αποφασίστηκε.
Παρ’ όλα αυτά, όπως έχουμε ξαναγράψει, δεν παραιτείται. Ίσα-ίσα, για να ροκανιστεί ο χρόνος μέχρι τις Γερμανικές εκλογές, άρχισε τις… διεθνείς επαφές. Άγνωστο το τι αυτές θα φέρουν, όπως εξίσου άγνωστο και το νόημα του να περιμένουμε την κάλπη της Μέρκελ –τι θα αλλάξει, δηλαδή;
Στο μεταξύ, με την ανακύκλιση εδραιώνεται η κανονικότητα. Μάθαμε να ζούμε με αυτόν το μακάβριο κύκλο. Η επανάληψη φέρνει εθισμό, και όχι ο εθισμός την επανάληψη. Αποχαυνωμένοι στις κερκίδες παρακολουθούμε σαν επαναλαμβανόμενα τετρακοσάρια μέσα στο στάδιο τον Μαραθώνιο, όπως μας είχαν επανειλημμένα χαρακτηρίσει την έξοδο από το πάθημά μας μέσα από την ασκούμενη πολιτική. Κι έχουμε χάσει το μέτρημα των γύρων.
Το ελληνικό πείραμα θα φωτίσει την επιστημονική κοινότητα όσο ποτέ, διότι χάρη σε αυτό θα μελετηθεί σε βάθος και με ασφαλή συμπεράσματα αν ο ανθρώπινος οργανισμός υποφέρει τελικά από τον πόνο, ή από την άγνοια για το χρονικό διάστημα που αυτός θα διαρκέσει. Και θα μάθουμε για ποιον από τους δύο λόγους καταφεύγει στην πραγματικότητα στους γιατρούς. Μπροστά στη νέα αυτή επιστημονική κατάκτηση, ορισμένες σελίδες από τους Δαιμονισμένους του Ντοστογιέφσκι θα μοιάζουν με φτηνό ευθυμογράφημα.
 http://sotosblog.com/